22,50€
Για τις ανάγκες της διδακτορικής του διατριβής σχετικά με το τι σημαίνει να ζεις στην ύπαιθρο τον 21ο αιώνα, ο φοιτητής Εθνολογίας Νταβίντ Μαζόν εγκαταλείπει το Παρίσι και μετακομίζει σε ένα λιτό χωριό της γαλλικής επαρχίας. Για να βυθιστεί καλύτερα στο πνεύμα του τόπου, ο Νταβίντ γίνεται συχνός επισκέπτης του Καφέ των Ψαράδων και του πληθωρικού δημάρχου Μαρσιάλ, ο οποίος ως ο ιδιοκτήτης του τοπικού γραφείου κηδειών είναι ο αμφιτρύωνας του ετήσιου Συμποσίου της Συντεχνίας των Νεκροθαφτών, μιας γιγαντιαίας τριήμερης γιορτής κατά τη διάρκεια της οποίας ο Θάνατος δίνει μια ανάπαυλα ώστε οι νεκροθάφτες —και οι αναγνώστες— να διασκεδάσουν χωρίς ενδοιασμούς.
Για τις ανάγκες της διδακτορικής του διατριβής σχετικά με το τι σημαίνει να ζεις στην ύπαιθρο τον 21ο αιώνα, ο φοιτητής Εθνολογίας Νταβίντ Μαζόν εγκαταλείπει το Παρίσι και μετακομίζει σε ένα λιτό χωριό της γαλλικής επαρχίας. Εγκατεστημένος στο αγρόκτημα της Ματίλντ και του Γκαρύ, και γρήγορα εξοπλισμένος με ένα μηχανάκι, χρήσιμο για τη διεξαγωγή των ερευνών του, ο νεοφερμένος αρχίζει να κρατά ημερολόγιο, καταγράφοντας μικρά γεγονότα και τοπικά έθιμα, αποφασισμένος να ορίσει και να αποτυπώσει την πεμπτουσία της αγροτικής ζωής. Για να βυθιστεί καλύτερα στο πνεύμα του τόπου, ο Νταβίντ γίνεται συχνός επισκέπτης του Καφέ των Ψαράδων και του πληθωρικού δημάρχου Μαρσιάλ, ο οποίος ως ο ιδιοκτήτης του τοπικού γραφείου κηδειών είναι ο αμφιτρύωνας του ετήσιου Συμποσίου της Συντεχνίας των Νεκροθαφτών, μιας γιγαντιαίας τριήμερης γιορτής κατά τη διάρκεια της οποίας ο Θάνατος δίνει μια ανάπαυλα ώστε οι νεκροθάφτες —και οι αναγνώστες— να διασκεδάσουν χωρίς ενδοιασμούς.
Σε μια μυθική αφθονία φαγητού, σπονδών και λέξεων, σε ένα αδιάκοπο μπρος πίσω μεταξύ του παρόντος και του παρελθόντος, ακολουθώντας τις ιδιοτροπίες του Τροχού του Χρόνου στον οποίο ο Θάνατος ανασταίνει τις ψυχές που αιχμαλωτίζει, ο συγγραφέας της Πυξίδας (Βραβείο Goncourt 2015) αποκαλύπτει τον λαϊκό πολιτισμό σε όλο το βάθος του, επιστρατεύοντας τη μυθολογία, τη λογοτεχνία, την πολιτική και την επιστήμη για να ζωογονήσουν με τους χυμούς τους μια αφήγηση γεμάτη οίστρο, ιλαρότητα και χιούμορ.
Μπορεί κανείς να γράψει ένα μυθιστόρημα με τον τρόπο του Ραμπελαί στον 21ο αιώνα χωρίς η προσπάθειά του να καταλήξει σε καρικατούρα; Ο Ματιάς Ενάρ, βραβευμένος το 2015 με το Goncourt για το όμορφο και στοχαστικό μυθιστόρημα Πυξίδα, αποδεικνύει περίτρανα ότι μπορεί. Με το Ετήσιο συμπόσιο της συντεχνίας των νεκροθαφτών μας προσφέρει το πιο πληθωρικό και ταυτόχρονα το πιο καταπραϋντικό μυθιστόρημα που έχουμε διαβάσει εδώ και πολύ καιρό.
Σπάνια βιβλίο με θέμα τον θάνατο μπορεί να είναι τόσο ευφρόσυνο όσο το Ετήσιο συμπόσιο της συντεχνίας των νεκροθαφτών.
Το μυθιστόρημα αυτό συνιστά έναν προβληματισμό πάνω στην τέχνη του μυθιστορήματος. Μας παρασύρει στους ιλιγγιώδεις κύκλους του, μέσα από επαναστάσεις, μεταμορφώσεις, παραλλαγές ή εναλλαγές χαρακτήρων, τόπων και χρόνων. Γιατί το να δημιουργείς δεν σημαίνει απλώς να καταγράφεις τα πετάγματα της φαντασίας σου, αλλά και να εκτίθεσαι βγαίνοντας από τον εαυτό σου και να οδηγείς το αναγνωστικό κοινό σου στην υπέρβαση του εαυτού του.
Aπηχώντας τους σύγχρονους προβληματισμούς για τη σχέση ανθρώπου και φύσης, το μυθιστόρημα του Ενάρ είναι επίσης ένας ειρωνικός στοχασμός πάνω στη φαντασίωση της επιστροφής στον αγροτικό βίο, την επιθυμία να αλλάξει κανείς τη ζωή του και να σώσει τον κόσμο. Απολαυστικό και αναζωογονητικό.
Άραγε τίνος μετενσάρκωση είναι ο Ματιάς Ενάρ: ενός ενθουσιώδους τροβαδούρου, μιας πονηρής αλεπούς από ένα μεσαιωνικό παραμύθι ή ενός μορφωμένου ταχυδρόμου από το 1914; Το βέβαιο είναι ότι ακολουθεί την ιδιοφυή και τρελή πυξίδα της φαντασίας του και καλεί για άλλη μια φορά τον αναγνώστη να μεθύσει από λογοτεχνία.