Τηλ. παραγγελίες: 2106426393
Κομνηνών 24 & Ζωοδόχου Πηγής 130, 11472 Αθήνα
Προβολή όλων των 16 αποτελεσμάτων
Δύο άνδρες ακροβολισμένοι στις άκρες μιας πατρίδας. Κι ανάμεσά τους το προαιώνιο ερώτημα της γενιάς και της καταγωγής. Ο Πέτρος και ο Ρήγας. Είναι αδέλφια; Ήταν κάποτε και τώρα δεν είναι πια; Δεν υπήρξαν ποτέ και τώρα ίσως ήρθε η στιγμή να γίνουν; Και πραγματικά υπάρχουν απαντήσεις ή μήπως όλα είναι απεικάσματα ενός αλκοολικού μυαλού;
Η εξέγερση της Δράμας το 1941 φέρνει σκληρά αντίποινα από τις βουλγαρικές δυνάμεις Kατοχής, που φτάνουν ως ένα μικρό χωριό στον κάμπο των Σερρών. Οκτώ ιστορίες που συνδέονται, σε μια περίοδο αφώτιστη. Η κοφτερή ματιά του απλού χωρικού διασταυρωμένη με τον παγγαιορείτικο μύθο.
Οι γυναίκες του Άντον, μια ψηφιδωτή αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από το μεγάλο και ηχηρό τέλος του έρωτα. Μικρά διηγήματα που δίνουν φωνή στις ηρωίδες του Άντον Τσέχωφ.
Μια στοχαστική περιπέτεια σπασμένη σε αυτοδύναμες παρατηρήσεις πάνω στην επιδραστικότητα του κυρίαρχου social medium της καθημερινότητάς μας. Ο αναγνώστης ξεκουράζεται πάνω από τους (επινοημένους) τύμβους ανθρώπων που πέρασαν από τη ζωή και τους άδραξε το ψηφιακό νεκροταφείο. Δώδεκα συν ένα επιγράμματα παρεμβάλλονται στην αφήγηση και παρουσιάζουν στον διαβάτη της ανάγνωσης τις αντίστοιχες φανταστικές προσωπικότητες που, αν και πέθαναν, συνεχίζουν να ζουν.
Ένα λογοτεχνικό φυτολόγιο του τέλους. Μια διασκεδαστική γεμάτη απορίες «θανατολόγηση». Ένα γλωσσικό εκθετήριο γεμάτο διαφορετικά πορτρέτα του ίδιου προσώπου.
Το «Ανάπτυγμα βατράχου» καταγράφει την απρόοπτη αλλά εντελώς πιθανή συνάντηση δύο θαλασσών, του Βόρειου Παγωμένου Ωκεανού με τα νερά της Μεσογείου, και των ανθρώπων τους. Ο ελεύθερος συνειρμός μοχλεύεται από την αναγνωστική ανεξιθρησκεία της συγγραφέως και το χιούμορ διαπερνά ένα έργο που, πάνω απ’ όλα, είναι ένα πανηγύρι της γλώσσας.
Μια ιστορία για το πόσο μπορεί να καθορίσει η ζωή του σώματός μας τις επιλογές, τη δημιουργικότητα, τον ερωτισμό μας. Μια ιστορία για την αδυναμία του πνεύματος μπροστά στο κάλλος της ανθρώπινης μορφής. Μια ιστορία για την πληγή της ανεπίδοτης αγάπης, για το χάσμα που ανοίγει ο ερωτικός σεισμός, αλλά και για τη μετουσίωση της οδύνης στα άνθη που θα το γεμίσουν.
Πόσο μακριά από το σπίτι μπορεί να πάει κανείς; Κι εκεί που θα βρεθεί, με μόνη αποσκευή μία παρόρμηση φυγής, τι θα τον περιμένει; Ένας τόπος απελευθέρωσης; Ένα περιβάλλον που εξάπτει τις επιθυμίες του; Ένας περίγυρος που δαμάζει τα πάθη του; Ένας χώρος-σύμβολο της εσωτερικής του απομόνωσης; Ένας ανοίκειος ου-τόπος που δοκιμάζει τις αντοχές του;
Η Ευγενία, που ξεριζώθηκε παιδί από το αγαπημένο σπίτι της στην Πόλη, πασχίζει να ανασυστήσει στη Θεσσαλονίκη τη γαλήνια κι όμορφη ατμόσφαιρα του πατρικού σπιτιού της, παρά τη φτώχεια, τη μοναξιά, τα απανωτά αδιέξοδα. Δεν τα καταφέρνει πάντα. Όμως η ικανότητά της να απλώνει ένα χέρι προς τον άλλον, ανοίγοντάς του το σπίτι και την καρδιά της, την βοηθάει να βρει τον δρόμο για να συνδεθεί με την καινούργια πόλη και τους ανθρώπους της, κάνοντάς την δική της.
Ανθρώπινες μορφές που υπνοβατούν, ανάμεσα στο όνειρο και την φαντασίωση. Τοπία έρημα, στείρα, ασφυκτικά, που απομυζούν κάθε ικμάδα και συντρίβουν την ελπίδα. Ζωές ασύμπτωτες, σχέσεις ακυρωμένες, πρόσωπα καταδικασμένα στη μοναξιά, σε συνεχή πάλη με την υπαρξιακή απόγνωση. Κι όμως, στις χαραμάδες της ανοικείωσης μπορεί ακόμη ν’ ανθίζει η αγάπη.
Τα Τάγματα Ορεινών Μεταφορών ήταν ένας κόσμος απομονωμένος, πνιγηρός, αλλά κατά βάθος αισιόδοξος χάρη στην ορμή και τη ζωντάνια της νιότης.
Γραμμένο το 1978, όταν βρισκόταν στο αποκορύφωμά του το φαινόμενο των «καμακιών», των νεαρών ανδρών που περνούσαν τα καλοκαίρια τους προσφέροντας ερωτικές υπηρεσίες στις αλλοδαπές τουρίστριες, το βιβλίο αποτυπώνει την εποχή με ευφρόσυνο χιούμορ και παιγνιώδη μελαγχολία.
Μέσα στην αποπνικτική ατμόσφαιρα μιας ιδιότυπης μητριαρχίας, ο Άγης προσπαθεί, με τα μέσα που διαθέτει, την ευφυία του, τη διεισδυτική του ματιά, το χιούμορ του, να λύσει τα δεσμά στα οποία τον έχει φυλακίσει η οικογένειά του. Όμως ο “κόμπος ” που τον πνίγει σφίγγει ανυπόφορα, στερώντας του την αυτονομία του, κάνοντάς τον ανίκανο να αγαπήσει, ανίκανο, εν τέλει, να ζήσει.
Ο Αλέξανδρος Ίσαρης άρχισε τον Απρίλιο του 1981 να καταγράφει σ’ ένα δεμένο τετράδιο των εκατό σελίδων τα γεγονότα της κάθε μέρας και της κάθε νύχτας. Όταν πριν από μερικούς μήνες αποφάσισε να εκδώσει ένα βιβλίο με τα όνειρά του, διαπίστωσε πως ήταν καταγεγραμμένα ογδόντα πέντε όνειρα, που έγιναν σαράντα επτά ύστερα από ένα πολύ αυστηρό ξεδιάλεγμα. Έτσι προέκυψε αυτό το βιβλίο που το ονόμασε Ονειρολόγιο για να θυμίζει το Μαρτυρολόγιο του Αντρέι Ταρκόφσκι.
Το βιβλίο του Ευάγγελου Ζάχου Παπαζαχαρίου «Στα Εξάρχεια το ‘80» είναι το χρονικό μιας μεταιχμιακής εποχής. Στην ιστορική γειτονιά της Αθήνας, αρχές της δεκαετίας του ’80, φοιτητές, διανοούμενοι, καλλιτέχνες, νεορεμπέτες, άεργοι και ρεμάλια συναντιούνται, ερωτεύονται, δημιουργούν συλλογικά, αλλά κυρίως συζητούν, συζητούν ακατάπαυστα, για όλα τα θέματα: πολιτική, δημιουργία, σχέσεις των δύο φύλων, λαϊκός πολιτισμός, σχέση ελληνισμού και Δύσης, θρησκεία, επιστημολογία, κριτική.
33 εικόνες από μια γνώριμη διαδρομή στην Κεφαλονιά. Ο δρόμος με τους φοίνικες, η κεντρική πλατεία, το Λιθόστρατο και η πλατεία της Καμπάνας. Μια να πας- μια να γυρίσεις. Δυο γυναίκες -μάνα και κόρη- δεν αφήνουν κανένα ίχνος στο πέρασμά τους. Μόνο τον ήχο από τα τακούνια τους στα πλακάκια. Κι αυτή η διαδρομή θα αλλάξει για πάντα τη ζωή τους.
